Utwannern

(Heinrich liest den Text vor: Audioaufnahme (öffnet ein 2. Fenster))

In de slechten un unsekeren Tieden na den eersten Krieg, as 1923 een Ei een Million Mark kussen dee, wanner een 20 johrige, junge Diern ut uns Dörp na Amerika ut. Een Broder vun ehr Mudder harr in Kalifornien een Farm. Un düssen Unkel harr ehr uck dat Geld för de Schippsreis un de Bohnfohrt schickt, un uck kunn se dor furts anfang to arbein. Se schull man blots eerst dor ween. Doch de Överfohrt muß se gans alleen maken.

An een goden Dag sünd de Papiern trech un de grote Reis kann losgahn. Veel hett se ni to'n Mitnehm, se pack sik blots een lütten Kuffer mit dat Nödigste in. Beten bang is se doch, as se in Rendsborg in de Bohn stiggt un se sik nu gans alleen up de grote Reis maakt. In Hamborg kummt se gans goot trech, se is jo schnutig un fraagt sik licht na'n Haben dörch. Un findt uck bald den Damper, de ehr röverbringen schall na Amerika. Up't Schipp gung ehr dat goot, se bruuk sik üm nix to kümmern. Doch as se den Haben in Engeland, wo se nochmaal anleng deen, achter sik harrn, sehg se nix as Water, blots Water so wiet as se kieken kunn. De Seekrankheit sett ehr sülfst ni veel to, aver mennigeen vun de Mitreisen legen dor möör to. Wücke kunn de eersten Daag överhaupt keen Eten bi sik behooln, un se reihern ümmer lustig över de Reling.

Dat Schipp, wat ehr na Amerika röverbringen dee, weer keen Schnelldamper un so duurs dat 12 Daag, ihrer se in Ju-Jork ankeem. Hier gung dat aver anners her as in Hamborg. Se woor unseker un de Moot wull ehr meist verlaten. Keeneen verstunn ehr, un se verstunn uck keen Menschen. Aver mitünner dreep se doch een, mit de se sik een beten verstännigen kunn. So bilütten keem se denn doch na den Bohnhoff hin, wo de Iesenbohn na Kalifornien afgung. Un denn gung de lange Fohrt los, vertwast dörch gans Amerika. Dörch lütte un grote Städte, dörch wiedes Farmland, över hoge Bargen un dröge Wüsten. Un de Lokomotiven fleuten so snaaksch, gans anners, as se dat vun to Huus kenn dee. Meist'n ganse Week weer se mit de Bohn ünnerwegens, aver denn keem se na all de Strapazen endlich un toletz doch in Kalifornien an. Doch dormit weer se noch ni bi ehrn Unkel. Anderthalf Daag weer se noch ünnerwegens, bet se denn doch upletz up sien Farm ankeem.

Se gung in't Huus rin, doch dor dreep se keeneen. Allns wat krupen kunn weer buten bi de Persichoorn up de Plantaasch. Se fraag de Lüüd, de dor buten rümlepen, so goot as se dat mit ehr beten engelsch kunn, na ehrn Unkel. De wiesen na de Persichbööm, wo een Mann in'n buntes Hemd un mit'n groten Hoot up'n Kopp up'n Trecker seet un de Kassen mit de Frücht fohrn dee. Se gung hin un fraagt em: "Goden Dag, büst du Unkel Jörn?" "Jo" segg he kott. "Ick bün Ella ut Düütschland." "Fein, stell dien Kuffer man in de Eck un gah na de Schüün, dor kannst du furts hölpen de Persiche to sortiern". Un denn geef he Gas un fohr wieder. Dat harr sik Ella denn doch 'n beten anners vörstellt, un se keem sik na de lange Reis tämlich alleenlaten vör. Meist dree Weken weer se gans alleen ünnerwegens west un denn sowat unfröndliches vun ehrn Unkel? Wat harr se em denn daan? He harr doch sünst ümmer so fröndliche Breve schreven! De Traan schoten ehr in de Ogen, un se wünsch sik, dat se wedder in Düütschland weer. Se muß noch eerst liehrn, dat man in Amerika keen Tiet harr, sik lang to begröten, wenn arbeid woor. Dorto weer na Fieravend noch Tiet noog to. Doch naher hett se sik gau ingewöhnt, un is een düchdige Geschäftsfru worrn.

HINWEIS

Die Weitergabe von Texten bzw. Dateien, die von dieser Seite heruntergeladen wurden, ist allein unter der Bedingung erlaubt, dass keinerlei Veränderungen, die den Inhalt dieser Dateien betreffen, vorgenommen werden und ein Verweis auf diese Quelle hier erfolgt. Außerdem dürfen dabei keine kommerziellen Interessen verfolgt werden.